opternieft

En dan besluit ge na jaren
weer eens naar de kribbellijntjes te komen.
Je eigen blog is verdwenen
in de nacht van het tinternet.
Die stoute hosting toch,
maar wellicht was het gewoon
uw eigen fout.

Waarom de kribbelijntjes?
Ge wilt meer schrijven.
En de lijntjes
zijn een goeie oefening.

En dan begint ge los te typen
want ge weet
dat die lijntjes elkaar volgen
en dat het gaat
als vanzelf.
Dat vingers hun eigen leven leiden
-en dat ge dan twijfelt aan welke ij
ge daarvoor gebruikt-

En ge weet dat dat raar klinkt,
zo vingerlevens en
stroomgedachten.
Maar het gaat wel iedere keer
als gelijk vanzelf.
En dat is het wonder
van de kribbelijntjes.

Geluk

En dan merkt ge
dat geluk funest
oneerlijk is.
Wanneer het eindelijk
even van u is,
merkt ge dat
anderen
verwrongen zitten
in verdriet,
wanhoop of verlies.

En dan zoudt ge willen
dat geluk stomweg was
lijk yoghurtbloemkes.
Dat ge er elke dag
van oogsten moogt
en als ge dan
wat van over hebt
dat ge het gul
uitdelen kunt.

Geografiek

En dan vraag je je af:
waarom 
heeft die jongeman
een National Geographic
om zijn arm 
gebonden?

Koud?
Noodspalk?
Geen rugzak om het 
in te steken?

Misschien
komt hij kersvers
uit een ver weg
Afrika.

En draagt hij zo
een stukje over zijn
Vaderland
altijd
met zich mee.

En het ontroert je.
Ondanks
-of misschien dankzij-
het vroege uur.

This is the end...

En dan is je
laatste dag
aangebroken
Een halve dag
Kanchanaburi
is wat je rest.
Eerst ontbijt je
en wuif je Jeanet uit.
Reizen is constant
ontmoeten
samenzijn
afscheid nemen.

Dan scooter je wat rond
naar de chinese wijk
en vindt
Een Thaise barbecue.
Eindelijk.
En enkel gratis
was goedkoper.

Je laat je voor de
laatste keer
vakkundig
(en best pijnlijk)
kneden.
En je vraagt
waar je die
massagebroeken
krijgen kan.

Moeilijk uit te leggen
maar ik word achterop
een scooter gezet
naar een kledinghal
met bergen kleren.

En je koopt er veel.
Shop
till you drop.
Als je maar 1000 baht
overhoudt
voor sigaretten straks.
Prioriteiten
moeten er zijn.
Ah ja.

Gepakt en gezakt
nagenietend van
je laatste fruitshake
reis je drie uur
per minivan
met wat Fransen
naar het vliegveld
waar je
nu echtechtecht
de laatste fruitshake
drinkt.
En een ijsje want
het kleingeld
moet op.

En voor het etengaan
ontmoet je een oude dame
die je intrigeert
omdat ze lijkt
op ons moemoe.

Ze heet Jeanet
van Nieuw Zeeland
en is 70, maar lijkt
leeftijdloos.
In haar doorleefd
gezicht
straalt eeuwige jeugd.

En je praat
de hele avond
en spreekt af
om de volgende dag
een georganiseerde
toer te doen.
Met olifanten
en al.

En je trekt eerst naar
Erawan Waterfall
en een Fransman
sluit zich aan.

En je baadt
in de wondermooie
watervallen
en je schatert
wanneer vissen
een hapje nemen
uit je been.

Maar je laat
de vissen toe
en al is het
even raar,
na een tijdje
wordt het
aangenaam.
Fish massage,
voorniet.

Na de lunch
naar de fanten
een kwartiertje
op Jumbo's rug.
Je voelt je in alle
opzichten
ongemakkelijk.

Je wordt dan
op een raft geduwd
meer een bamboo boot
en een motorbootje trekt
het hele ding
en gelukkig gaat het
onweren
voor toch
dat vleugje
avontuur.

En je wordt nu op
een treintje gezet
Death Railway
een stukje toch.

Je laat begaan,
je ziet mooie dingen
onderweg
Maar kom je ooit weer
dan blijf je lekker
badderen
in de waterval.

The eye of the tiger

En dan huur je
een roze scooter
en duikt het landschap in
op weg naar het noorden.

Tenminste,
als je de weg vindt.
Vanzelfspekend is dat niet.
Zeker niet
als je hem vraagt.

Maar dan zit je
op goeie weg
en volgetankt
pruttel je
anderhalf uur
naar Hell's Fire pass
en het museum.

En je slikt
want je weet dat hier
tienduizenden mensen
soldaten en Thai
in onwaarschijnlijke
omstandigheden
een Japanse spoorweg
bouwen moesten.

En je neemt een kijkje
tot bij het begin van de
wandeling langs de spoorweg
maar zelfs dat stukje
is zwaar
de hitte plakt
en je huid ziet knalrood
de eerste zonnebrand
is een feit.

En omdat er naast je
geen Japanse
bullebak staat
besluit je de gedenking
in je hoofd
voort te zetten.
En je kruipt weer
op je roze scooter.
Verwend rotkind.

Volgende stop is
Tiger Temple.
Een klooster
dat voor verloren
dieren zorgt
vooral tijgers dan.

En je wordt schreeuwend
onthaald
naar hier
naar daar
je moet alleen
en mag niks
en alles extra
kost tijgerklauwen
vol geld.

En ze grijpen
nors je hand
en duwen die
op een tijgerflank
Smile! Photo!
En je geeft toe
zo'n megakat
Het heeft wel iets.

En iets verderop
spelen kleintjes
-al is klein niet
het correcte woord-
en je geraakt
vertederd
en ook al mag het niet echt
je krauwt er eentje
achter zijn oren
en die vindt het lekker
dus poes en oppas
knijpen een oogje toe.

En op weg naar de uitgang
sta je even stil
voor een foto
en je voelt iets kriebelen
aan je teen
een piepklein everjong
vindt die wel lekker
zo te zien.

En zijn broertje
komt erbij
en het grut legt zich
voor een uitgebreide
aaipartij.
Hoe zou je zelf zijn.

En weer in het hotel
praat je met mensen
die in Bangkok wonen
in het getroffen
district.
Ze zijn gevlucht
van het lawaai,
de schoten
en de avondklok.
En je beseft weer
dat het in dat kleine
domme landje
aan de noordzee
nog lang
zo slecht niet is.

Bridge over troubled water

En dan word je wakker
in Bangkok
en merkt niets abnormaals
al brandt het verderop
schijnbaar banken,
shopping malls
en buildings.

Maar je moet er
niet zijn.
Je neemt een trein
naar Kanchanaburi
voor de laatste dagen
van de reis.

Uiteraard is ook deze
een uur te laat.
Het went.

Deze keer is het
een derdeklas
boemeltje
dat je vier uur lang
langs eerst stinkende sloppen
dan magnifieke rijstvelden
stuitert, hotst en klotst.
Je ruggengraat
protesteert.
Thaise meiden giechelen
en je gibbert vrolijk
met hen mee.

En je neemt je intrek
in een mooi guesthouse
iets duurder
maar ook iets luxer
het budget laat het toe.

Maar je duikt meteen
het bed in
want al dat
treintaxituktukbussen
is zwaar vermoeiend.

En je bedenkt
dat je al drie dagen
bijna niets gegeten hebt
bananenchips
fruit en water.
Meer liet je maag niet toe
want uitgerekend hier
slaat je reflux weer toe
met volle kracht.
Eten smaakt niet
geur maakt je misselijk
pepers branden.
Dus eet je amper.
Je lijn vaart wel ;)

Dus je dwingt je
nu echt te eten
je bent te zwak
en aan de overkant
eet je overheerlijke samosa
en drinkt kokossap
en de energie stroomt terug.

Je wandelt naar de brug.
Ja die van de Kwai.
De rivier.
En je laat een traan
het ontroert enorm.

Het warmuseum
daarentegen
werkt
op je lachspieren.

Op de terugweg
zie je een motorbike
die je even bewondert
hij hoort bij een Ier
en je wordt uitgenodigd
aan tafel bij het hele
Britse eiland.

Er waren eens een Schot
een Ier en een Engelsman...
en tussen het grollen
en grappen door
krijg je tips
voor omgevingverkenning.

En je kruipt weer
vroeg in bed.
Krachten moeten worden
verzameld.

The art (?) of noise

En dan neem je een bus
naar Sukothai
begeleid door de luidste
Thaise schlagers...
Oordopjes dempen niet.

Aangekomen huur je
een scootertje
voor het historisch park
met mooie ruïnes
en de prachtige omgeving.

Het is mooi
en lekker rustig
maar je hebt het
snel gezien
en je eet
in het park
Noodles Sukothai
Maar het is zo smerig
en vettig klaargemaakt
dat je bij de eerste hap
al kokhalst
en aan de tweede
begin je niet
omdat je een spin
en vlieg ziet drijven
waarvan je vermoedt
dat ze niet bij
het gerecht horen.

En je keert terug
met twee luidruchtige
bussen
en je twijfelt
of ze in dit deel
van Thailand
niet gewoon
potdoof zijn.
Verklaart waarom ze
zo schreeuwen
in hun gsm.

En je verkent de stad
Pitsanulok
maar je blijft erbij
wat een smerig oord
en stinken
en luid
zelfs de duizend vogels
op de draden
schellen trommelvliezen
naar de vaantjes.

Al kon de nachtmarkt
wel bekoren.
En je koopt juweeltjes
en betaalt ze vast te veel
maar ze zijn zo mooi,
meneer!

En op het station
wacht je weer
twee uur te lang
en je wordt belaagd
door kakkerlakken
en de smerige markt
nabij
braakt walgelijke
geuren uit.

De nachttrein
krijgt dan ook
een hartelijke
begroeting.

En je kedengedengt er
gezellig in slaap.

Kedengedeng, kedengedeng

En dan heb je
een leuk feestje in pai
maar moet vroeg op
Minivan naar Chiang Mai
waar je de trein
naar Pitshanulok neemt
7 uur kedengedeng
op een derdeklassetrein.

En je slaapt
je leest
je kijkt
Je eet een lepel rijst
met een vettig sausje
of rookt een saf
in het deurgat
benen buiten,
landschappen
ratelen voorbij.
Dit is reizen!!

Kedengedeng.
Een uur te traag.
Waardoor je pas
om middernacht
in het grimmige
Pitsanulok arriveert
en je langs hoeren
en pooiers
een smerig hotel
moet zoeken.
Met koude douche.

Je bent voor heteerst
écht heel blij
met je zelf meegebrachte
laken en handdoek.

Maar je bent uitgeput
en slaapt heerlijk
en dat is toch
wat telt.

Lekkerluiland

En dan klets je
de hele ochtend
en drink je koffie
en geniet van de
sfeer in dit kleine
wonderland 
van geweven bamboe
en rugkussen
of hangmat.
Het zicht 
op de bergen
en de rivier
en de katjes
die proberen
je ontbijt
te stelen.

Less 
is so much
more. 

En de enthousiaste
Alicia stelt een middagje
waterval voor
en de lieve
Emmanuelle gaat mee
later stoppen we
bij een kroegje 
onderweg.
De reggea schalt je
tegemoet.

En je praat met mensen
van over de hele planeet
en iedereen is hartelijk
en iedereen is lief.

In Pai hangt die 
ongedwongen sfeer
van hippies
love peace happiness
wat kunstmatig 
van opzet 
maar het resultaat
is wat telt. 
Lief zijn 
is aanstekelijk.

En je blijft 
een dagje langer
en je betrapt jezelf
op de stille droom
om hier even 
te komen wonen.
Het zou zomaar kunnen.

En dat is het mooie
want je beseft -
weer maar eens:
alles
echt alles
zou zomaar kunnen.