Er warmpjes bij zitten.

Ooit ben ik -schuilend voor de regen- een dure winkel ingerend. Daar zag ik een openbaring! Draagbaar vuur! Heerlijk warm en geen walm... Van de prijs kreeg ik het helaas ijskoud. Maar vastberaden ging ik aan het experiment. Met een zinken plantenpot. En een metalen bekertje. En zand van een vers aangelegde stoep. En steentjes. Daar bio-ethanol in gieten. Te verkrijgen bij de Blokker voor geen geld. En dan aansteken. Goed voor een half uurtje opperste gezelligheid!

Harde schijf

Dank zij een handig kabeltje
kan ik nu
in oude harde schijven neuzen.
Ik kom er ontroerende herinneringen tegen.

Of hoe een mensenleven
in een postkaartgroot doosje past...

Nee zeg ik u!

Binnenkort is het zover.
Mogen we ons zegje doen
over de Lange Wapperbrug.
Akkoord met het tracé?
Ja of nee?

Ik zeg alvast NEE.
Niet noodzakelijk tegen een brug.
Noch tegen een oplossing voor de Ring.
Wél tegen het tracé.

Maar veel meer nog
tegen de manier
waarop dit dossier is gevoerd.

De desinformatie.
De arrogantie.
Het totaal naast zich neerleggen van alternatieven.
Die er zijn
en waar ik oprecht in geloof.

De inmenging.
Iedereen met een zegje
lijkt wel een belang te hebben
bij dat studiebureau
dat de brug aanbeveelt.
Dat ruikt naar Berlusconizaakjes.
Maffia Wars.

Ik zeg NEE.
Nee tegen de BAM.
Bijzonder Arrogante Misleiding.

Fuck you BAM.
Antwerpen houdt zijn mond niet.
En zegt hopelijk NEE.
NEE tegen BAM.
NEE tegen misinformatie.

Opstandig

Ik werk voor een charity
en ik kom daardoor in contact
met mensen die een verschil maken.

Niet atijd op een manier waar ik achter sta,
maar zij maken wel een verschil.

Ik zie veel onrecht in de wereld.
Op straat.
Op teevee.
Tijdens mijn reizen.
Tweedehands vaak,
uit verhalen,
foto's,
beelden.

En dan word ik opstandig.
Tegen de wereld.
Tegen het onrecht.
Maar in de eerste plaats tegen mezelf.
Omdat ik slechts een stille getuige blijf.
En daar walg ik van.
Daar wil ik iets aan veranderen.

Maar zelfs die gedachte
verlamt me al bij voorbaat.
En daar word ik weer opstandig van.

Verre vrienden?

Die heb ik.
Heel fijne zelfs.
Maar ook goeie buren.
En dat is een groot geluk.
Zeker als je in een groep van 20 huisjes woont.
Met een gedeeld terras,
gescheiden van elkaar met slechts schuttingen.
Soms een deurtje erin.

Zoals met buur Tuur.
's avonds eindigt een gezamenlijk sigaretje
steevast in een gesprekje,
en soms met een hapje of een drankje.

En soms ook een spontaan feestje.
Met wat andere buren erbij.
Fiesta Mexicana olé olé!

Over orde scheppen

En dan koop je een nieuwe laptop.
Want de desktop is versleten en de oude was kapot.

En dan moet je gaan ordenen,
alle oude info van de vroegere pcs.
En wat een rommel verzamel je op je backup schijfje.
Pffff. De orde is ver zoek.

Dan maar met de grove borstel erdoor?
NO WAY!
Stel je voor dat er iets verloren gaat!
Iets wat je ooit nog zou kunnen gebruiken...

Het lijkt wel mijn huis.
Zucht.

Schoolgeriefplicht

Als je ouders een winkel van schoolgerief hebben,
heeft dat je leven lang gevolgen.
Want. Rond 1 september is hulp vandoen.
Ten huize Soetewey.
Jaja die van de Toffe Schoolspullen.

Dus vervul ik braaf mijn dochterplicht.
Stiekem vind ik dat ook leuk.
Daarom:
een greep uit de leukere opmerkingen van die dagen.

"Mama ik moet een meetlat kopen slijper, gom, papier met hopen! Schat dat heb je nog van vorig jaar. Nee mama da's echt ni waar!"

"Mama die pen van op tv! Allez vooruit neem eentje mee. Maar dat is dan voor de rest van't jaar, speelt ge ze kwijt, bekijk het maar!"

"Ik zoek een rekenmachine van een merk maar ik weet niet meer het welk... en een dinges, allez zo met drie hoeken en van dat spul voor rond mijn boeken!"

"Mama de meester heeft echt waar geblaft: tegen morgen moet alles gekaft! Dat de meester op zijn kop gaat staan ik heb vier hoge stapels boeken staan!"

Volgend jaar weer een keer!