This is the end...

En dan is je
laatste dag
aangebroken
Een halve dag
Kanchanaburi
is wat je rest.
Eerst ontbijt je
en wuif je Jeanet uit.
Reizen is constant
ontmoeten
samenzijn
afscheid nemen.

Dan scooter je wat rond
naar de chinese wijk
en vindt
Een Thaise barbecue.
Eindelijk.
En enkel gratis
was goedkoper.

Je laat je voor de
laatste keer
vakkundig
(en best pijnlijk)
kneden.
En je vraagt
waar je die
massagebroeken
krijgen kan.

Moeilijk uit te leggen
maar ik word achterop
een scooter gezet
naar een kledinghal
met bergen kleren.

En je koopt er veel.
Shop
till you drop.
Als je maar 1000 baht
overhoudt
voor sigaretten straks.
Prioriteiten
moeten er zijn.
Ah ja.

Gepakt en gezakt
nagenietend van
je laatste fruitshake
reis je drie uur
per minivan
met wat Fransen
naar het vliegveld
waar je
nu echtechtecht
de laatste fruitshake
drinkt.
En een ijsje want
het kleingeld
moet op.

En voor het etengaan
ontmoet je een oude dame
die je intrigeert
omdat ze lijkt
op ons moemoe.

Ze heet Jeanet
van Nieuw Zeeland
en is 70, maar lijkt
leeftijdloos.
In haar doorleefd
gezicht
straalt eeuwige jeugd.

En je praat
de hele avond
en spreekt af
om de volgende dag
een georganiseerde
toer te doen.
Met olifanten
en al.

En je trekt eerst naar
Erawan Waterfall
en een Fransman
sluit zich aan.

En je baadt
in de wondermooie
watervallen
en je schatert
wanneer vissen
een hapje nemen
uit je been.

Maar je laat
de vissen toe
en al is het
even raar,
na een tijdje
wordt het
aangenaam.
Fish massage,
voorniet.

Na de lunch
naar de fanten
een kwartiertje
op Jumbo's rug.
Je voelt je in alle
opzichten
ongemakkelijk.

Je wordt dan
op een raft geduwd
meer een bamboo boot
en een motorbootje trekt
het hele ding
en gelukkig gaat het
onweren
voor toch
dat vleugje
avontuur.

En je wordt nu op
een treintje gezet
Death Railway
een stukje toch.

Je laat begaan,
je ziet mooie dingen
onderweg
Maar kom je ooit weer
dan blijf je lekker
badderen
in de waterval.

The eye of the tiger

En dan huur je
een roze scooter
en duikt het landschap in
op weg naar het noorden.

Tenminste,
als je de weg vindt.
Vanzelfspekend is dat niet.
Zeker niet
als je hem vraagt.

Maar dan zit je
op goeie weg
en volgetankt
pruttel je
anderhalf uur
naar Hell's Fire pass
en het museum.

En je slikt
want je weet dat hier
tienduizenden mensen
soldaten en Thai
in onwaarschijnlijke
omstandigheden
een Japanse spoorweg
bouwen moesten.

En je neemt een kijkje
tot bij het begin van de
wandeling langs de spoorweg
maar zelfs dat stukje
is zwaar
de hitte plakt
en je huid ziet knalrood
de eerste zonnebrand
is een feit.

En omdat er naast je
geen Japanse
bullebak staat
besluit je de gedenking
in je hoofd
voort te zetten.
En je kruipt weer
op je roze scooter.
Verwend rotkind.

Volgende stop is
Tiger Temple.
Een klooster
dat voor verloren
dieren zorgt
vooral tijgers dan.

En je wordt schreeuwend
onthaald
naar hier
naar daar
je moet alleen
en mag niks
en alles extra
kost tijgerklauwen
vol geld.

En ze grijpen
nors je hand
en duwen die
op een tijgerflank
Smile! Photo!
En je geeft toe
zo'n megakat
Het heeft wel iets.

En iets verderop
spelen kleintjes
-al is klein niet
het correcte woord-
en je geraakt
vertederd
en ook al mag het niet echt
je krauwt er eentje
achter zijn oren
en die vindt het lekker
dus poes en oppas
knijpen een oogje toe.

En op weg naar de uitgang
sta je even stil
voor een foto
en je voelt iets kriebelen
aan je teen
een piepklein everjong
vindt die wel lekker
zo te zien.

En zijn broertje
komt erbij
en het grut legt zich
voor een uitgebreide
aaipartij.
Hoe zou je zelf zijn.

En weer in het hotel
praat je met mensen
die in Bangkok wonen
in het getroffen
district.
Ze zijn gevlucht
van het lawaai,
de schoten
en de avondklok.
En je beseft weer
dat het in dat kleine
domme landje
aan de noordzee
nog lang
zo slecht niet is.

Bridge over troubled water

En dan word je wakker
in Bangkok
en merkt niets abnormaals
al brandt het verderop
schijnbaar banken,
shopping malls
en buildings.

Maar je moet er
niet zijn.
Je neemt een trein
naar Kanchanaburi
voor de laatste dagen
van de reis.

Uiteraard is ook deze
een uur te laat.
Het went.

Deze keer is het
een derdeklas
boemeltje
dat je vier uur lang
langs eerst stinkende sloppen
dan magnifieke rijstvelden
stuitert, hotst en klotst.
Je ruggengraat
protesteert.
Thaise meiden giechelen
en je gibbert vrolijk
met hen mee.

En je neemt je intrek
in een mooi guesthouse
iets duurder
maar ook iets luxer
het budget laat het toe.

Maar je duikt meteen
het bed in
want al dat
treintaxituktukbussen
is zwaar vermoeiend.

En je bedenkt
dat je al drie dagen
bijna niets gegeten hebt
bananenchips
fruit en water.
Meer liet je maag niet toe
want uitgerekend hier
slaat je reflux weer toe
met volle kracht.
Eten smaakt niet
geur maakt je misselijk
pepers branden.
Dus eet je amper.
Je lijn vaart wel ;)

Dus je dwingt je
nu echt te eten
je bent te zwak
en aan de overkant
eet je overheerlijke samosa
en drinkt kokossap
en de energie stroomt terug.

Je wandelt naar de brug.
Ja die van de Kwai.
De rivier.
En je laat een traan
het ontroert enorm.

Het warmuseum
daarentegen
werkt
op je lachspieren.

Op de terugweg
zie je een motorbike
die je even bewondert
hij hoort bij een Ier
en je wordt uitgenodigd
aan tafel bij het hele
Britse eiland.

Er waren eens een Schot
een Ier en een Engelsman...
en tussen het grollen
en grappen door
krijg je tips
voor omgevingverkenning.

En je kruipt weer
vroeg in bed.
Krachten moeten worden
verzameld.

The art (?) of noise

En dan neem je een bus
naar Sukothai
begeleid door de luidste
Thaise schlagers...
Oordopjes dempen niet.

Aangekomen huur je
een scootertje
voor het historisch park
met mooie ruïnes
en de prachtige omgeving.

Het is mooi
en lekker rustig
maar je hebt het
snel gezien
en je eet
in het park
Noodles Sukothai
Maar het is zo smerig
en vettig klaargemaakt
dat je bij de eerste hap
al kokhalst
en aan de tweede
begin je niet
omdat je een spin
en vlieg ziet drijven
waarvan je vermoedt
dat ze niet bij
het gerecht horen.

En je keert terug
met twee luidruchtige
bussen
en je twijfelt
of ze in dit deel
van Thailand
niet gewoon
potdoof zijn.
Verklaart waarom ze
zo schreeuwen
in hun gsm.

En je verkent de stad
Pitsanulok
maar je blijft erbij
wat een smerig oord
en stinken
en luid
zelfs de duizend vogels
op de draden
schellen trommelvliezen
naar de vaantjes.

Al kon de nachtmarkt
wel bekoren.
En je koopt juweeltjes
en betaalt ze vast te veel
maar ze zijn zo mooi,
meneer!

En op het station
wacht je weer
twee uur te lang
en je wordt belaagd
door kakkerlakken
en de smerige markt
nabij
braakt walgelijke
geuren uit.

De nachttrein
krijgt dan ook
een hartelijke
begroeting.

En je kedengedengt er
gezellig in slaap.

Kedengedeng, kedengedeng

En dan heb je
een leuk feestje in pai
maar moet vroeg op
Minivan naar Chiang Mai
waar je de trein
naar Pitshanulok neemt
7 uur kedengedeng
op een derdeklassetrein.

En je slaapt
je leest
je kijkt
Je eet een lepel rijst
met een vettig sausje
of rookt een saf
in het deurgat
benen buiten,
landschappen
ratelen voorbij.
Dit is reizen!!

Kedengedeng.
Een uur te traag.
Waardoor je pas
om middernacht
in het grimmige
Pitsanulok arriveert
en je langs hoeren
en pooiers
een smerig hotel
moet zoeken.
Met koude douche.

Je bent voor heteerst
écht heel blij
met je zelf meegebrachte
laken en handdoek.

Maar je bent uitgeput
en slaapt heerlijk
en dat is toch
wat telt.

Lekkerluiland

En dan klets je
de hele ochtend
en drink je koffie
en geniet van de
sfeer in dit kleine
wonderland 
van geweven bamboe
en rugkussen
of hangmat.
Het zicht 
op de bergen
en de rivier
en de katjes
die proberen
je ontbijt
te stelen.

Less 
is so much
more. 

En de enthousiaste
Alicia stelt een middagje
waterval voor
en de lieve
Emmanuelle gaat mee
later stoppen we
bij een kroegje 
onderweg.
De reggea schalt je
tegemoet.

En je praat met mensen
van over de hele planeet
en iedereen is hartelijk
en iedereen is lief.

In Pai hangt die 
ongedwongen sfeer
van hippies
love peace happiness
wat kunstmatig 
van opzet 
maar het resultaat
is wat telt. 
Lief zijn 
is aanstekelijk.

En je blijft 
een dagje langer
en je betrapt jezelf
op de stille droom
om hier even 
te komen wonen.
Het zou zomaar kunnen.

En dat is het mooie
want je beseft -
weer maar eens:
alles
echt alles
zou zomaar kunnen.

Quit while you're ahead

En dan zit je vol energie
en rijdt terug naar
Chiang Mai
en de ergste hitte
is verdwenen
en je laatste rit
is heerlijk.

Een onweer onderweg
is welkome verkoeling
en ook heel mooi
tussen de heuvels. 

En zelfs al vind je
het geweldig, 
je hebt besloten  
te stoppen met
de motortour.
Genoeg is genoeg.
Stoppen 
op het hoogtepunt.

En je arriveert bij
Mr Mechanic
en je start een gesprek
met een sympathieke
Canadees 
die ook touren wil
en hij vindt je zo stoer
en plots 
word je overmand
met trots.
Trots 
dat je het toch maar 
hebt gedaan
1500 km door de bergen
in de hitte
With "big motobaai"
heel alleen.

Het gevoel is fantastisch
alle narigheid vergeten.
En je betaalt de schade
aan de bike
en je vertrekt naar Pai
met een busje
en je ziet de steile bochten
en weer dat fijne gevoel:
ik heb dit overwonnen.
Waauw.
You though girl.

En je geraakt aan de praat
met wat meiden op de bus
en je huurt een bamboe
hutje aan de rivier
en er is een kampvuur
-heel erg hippie allemaal.

En je zit er met 
een Franse meid
en een Canadese 
en je vertrekt
met zijn drietjes op
een roze scooter
naar een bar.

En het leven is gewoon fijn.
Luilekkerland.
En dat hou je 
drie dagen vol. 
Makkelijk.

Verwendagjes kunnen noodzakelijk zijn

En dan had je gisteren
een rothumeur.
Niks aan te doen.
De hitte
lange rit
erg moe
en beetje eenzaam.
Lone travelers blues -
ik was gewaarschuwd.

Maar dan besluit je
de volgende dag
om je in de watten
te laten leggen.

Dus boek je 
een sightseeing
samen met 
twee oudere
koppels Walen.
Heel gezellig
heel relaxed.
Je kan je Frans
weer oefenen.

Je ziet
de prachtige 
witte wat
aapjes in een grot 
de Golden Triangle
Opium museum
Mae Sai
Chiang Saen. 
Birma en Laos
kan je bijna aanraken.

En je eet daarna op 
de night bazaar
en koopt wat kleertjes.
Instant feel good, 
je blijft tenslotte 
een vrouw.

Je had de dames
naast het hotel
in het verdachte 
massagehuis
beloofd 
langs te komen
en je krijgt een ferme
stevige massage.
En alle stress 
werd wonderbaarlijk
weggekneed.

En je eindigt de
ontstressdag
in een reggaebar.
Where else? ;)

Born to be wild

Born to be wild

Doorgaans zijn 
de wegen super
de borden accuraat
en ook de Thai
rijden best beschaafd.

Vaak is het asfalt
glad als babybil
plots onderbroken
door stukken brokkeweg
of niets
wegen(s) werken.

De 1095 en 1009 
zeer uitdagend
heel erg steil
haarspelden in overvloed.
Dit zijn bergen,
Himalaya's voet.
Je leert hier rijden.
Je moet wel.

En ook al rijdt alleman
hier scooter
een 400cc 
is wel fijn bergaf
al is bergop
best hard werken.
Blij dat ik wat
motorbeheersing
heb gevolgd.
Hoewel, toch twee
dingen bijgeleerd 
op de ouderwetse
manier (met auw):

Les 1
Nooit de voorrem gebruiken.
Nooit.
Tenzij op een rechte weg.
Zonder zand.

Les 2 
snelheid is je vriend. 
Zeker bergop.
A friend in need
is a friend indeed
A friend with speed 
is better.
Je zingt het 
als een mantra.

Het gaat traag. 
Vanwege de bochten
en de hellingen.
Je zou sneller kunnen
maar je doet het niet
want je weet niet
wat er na de bocht
of helling komt.
Steil of plat?
Bocht links
of rechts?
Koeien
of tegenliggers?
Een trage truck?
Een diepe kuil 
of gesmolten asfalt?

Daarom doe je 
maar rustig.
Rijden is best zwaar.
De warmte.
Concentratie.
Fysiek ook.
Vooral haarspelden
op of neer
en megasteile stukken
vergen giga energie.
Adrenaline rusht
continue. 

Soms zit je erdoor.
Wil je de motor weer 
inleveren.
Dat is het moment
om even te stoppen
(als het kan)
voor een Sponsor, 
Cola of Miranda. 
Een wandeling,
een piknik
of een waterval.
Suiker en water.
Van levensbelang.

Om het fijn te houden
beperk je de dagtrips
tot 150 a 200 km.
Daar doe je toch al
snel (of traag)
drie vier uur over,
pauzes niet incluis.

Belgische snelweg
gaat zo saai zijn
straks.

Wat? Patat!

Vandaag rij je 
naar het hoogste punt.

Tenminste 
dat was het plan
maar de weg erheen
is zo steil
zo vermoeiend 
zo uitdagend
en het regent een beetje,
zodat je besluit
niet verder omhoog te gaan.
Want het laatste stuk
zou nog steiler zijn.
Opgeven is nooit leuk
maar soms moet 
je verstand spreken.

En je baalt een beetje
want de rest van de weg
is een eitje. 

Maar daar lonkt alweer
een waterval,
ijskoffie, gebraden kip.
En je krijgt 
versgeplukte lychees  
van de parkwachter.

En je smst John
de man die je in Chiang Mai
had ontmoet
en zegt dat je voorbij
Lamphun komt
waar hij woont.

Hij had gesproken
van de beroemde
Wat Patat
dus dat 
wil je wel eens zien.

Je spreekt daar af
en gaat daarna even mee 
naar zijn huis
en ontmoet zoon Jimmy,
een verstandelijk 
gehandicapte schat
en de stille 
vrouw des huizes.

En je mag er opfrissen
je kleren wassen 
en krijgt zelfs onderdak 
voor de nacht.
Kon het slechter treffen!

A hot spot

En dan wandel je
in de ochtend 
nog wat rond
en je repareert de bike
en vertrekt naar 
Mae Sariang.

Je merkt direct
verschil.
De wegen 
minder steil
de bochten
minder scherp
veel relaxter rijden
en je geraakt 
sneller vooruit.

Maar het wordt 
alsmaar heter
en de lucht 
alsmaar droger.

En dan stop je
in een mooi restaurant
en je twijfelt tussen
soep en fruit
maar ze begrijpen 
je niet
dus krijg je 
allebei.
Wel goed, 
want energie
slijt snel
onderweg.

En dan arriveert er 
een sympathieke
jonge Londenaar 
en je eet samen
en je vervolgt 
samen de weg. 
Hij in short en t-shirt
jij weer vol in pak.

En ergens ben je blij
(want heet heb je het toch)
dat je beschermd bent
tegen de stekende zon
de verschroeiende wind
die zelfs door 
je broek brandt
zodat je nu en dan
een fles water 
over je benen kapt
al is dat ietsje later
alweer droog
en weer gloeiend.

En je verzorgt je reisgezel
nadat zijn scooter viel,
het vel van zijn been 
meeschrapend.

En je arriveert in 
Mae Sariang
en het lijkt 
minder vriendelijk
minder hartelijk.
De mensen 
iets wantrouwiger.

Maar dan stop je 
in North West
en neemt een kamer 
met airco
en bekomt in de 
supergezellige lobby
met een Singha 
-uiteraard- 
in het fijne gezelschap
van de Londenaar.
Weer interessant volk.

En omdat het 
de volgende dag
heter is 
dan heet
beperk je de actie
tot 2 wandelingen
eentje vroeg 
en eentje laat
en voor de rest
hang je in de lobby
en wast je kleren
want ze stinken 
als nooit voorheen.

In Mae Sariang leven
veel verschillende volken.
De sfeer is er anders
de glimlach milder
wantrouwiger
de eerste momenten
toch.
Daarna is men
net zo hartelijk 
als overal. 

Nachtrumoer

Van alle geluiden
in Thailand
is de grote gekko
de favoriet.

Eerst hoor je 
zijn schaterlach:
een schavuit

vol bandietenstreken
En dan verkondigt hij 
trots
- opdat niemand 
het vergeten zal-
zijn eigen naam
vijf keer de nacht in.

Al is de laatste keer
niet eens meer 
enthousiast -
je hoort hem zelfs 
bijna geeuwen.

En dan
slaapt de gekko
weer.

En jij bent wakker.  

French fried (and one Belgian)

7 mei

En dan zit je aan het ontbijt
en je hoort 2 Fransen
over een trek
en je vraagt of ze het erg
vinden als je mee zou gaan.
Na hun pasdutout
stap je mee de auto in
van de organsatie. 

Wist jij veel dat je zes uur lang
zou klimmen, dalen,
door rivierbeddingen
klauteren over bomen
en rotsen
in de prachtige wouden
van Mae Hon Song
bij dikke veertig graden?
Met een lunch
in het woud
tussen duizend spinnen
en hagedissen?
En dat je het geweldig 
zou vinden? 
Kip en rijst schaft de pot
en een zakje soep
(eten komt in zakjes hier).
Dat het smaakt laat
je buiten kijf.
Dat je het nodig hebt
ook.

En dan krijg je 
versgezette thee
van bergwater
gekookt in een
bamboe koker -
ter plekke gekapt.
En ook de thee
drink je uit
versgesneden 
bamboe kopjes.
En je krijgt er 
groene mango bij
en je vindt het heerlijk!

En je zet de trip verder.
Met de twee Fransen.
Hij is een stille wandelaar.
Zij kletst honderduit.
En zo ontdek je
dat je veel gemeen hebt.
Leeftijd.
Verleden.
Levensvisie.
De gidsen lachen
met die kwebbeltantes
de jongen wil sneller.
En onderweg
schreeuwen je benen
dat het genoeg is.
Dus doe je rustig aan
met je gezellin.
Laat de rest maar haasten.
Gewoon genieten 
van het landschap.
De geuren.
De zeldzame orchidee.
De duizenden vlinders.

Eindelijk
kom je in het dorp
dat je zou bezoeken
(een snelle groep althans).
Wij werden meteen
de auto in geduwd
met de haastige mededeling
"ie taai" 
Het is tijd dus.
Moeke zal 
viskes 
gebakken hebben.

Opfrissen was nog nooit
zo'n must,
een massage nog nooit 
zo welkom.

En de verdere avond
tater je aan 1ruk door met
de Française.

Je ontmoet 
interessante mensen
onderweg.

En dan sta je vroeg op
om te pakken 
en te zakken.
Maar de koffie smaakt
en het pakken gaat traag
en het is al snikheet
als je eindelijk vertrekt.

En het wordt heter.
En heter.
Dan gebeurt het
-de helling te steil,
verkeerd ingeschat. 
En dan gaat de motor plat
je houdt hem niet,
al rij je stapvoets slechts.
Versnellingshendel afgebroken,
gelukkig kan je ermee nog rijden
en heb je zelf niks
een grote blauwe plek 
misschien. 

Maar de schrik zit 
er een beetje in
en ook al doen 
een fruitsalade en ijskoffie
in een prachtig hotelletje
langs de weg
wreed deugd,
En ook al lukt het rijden wel
(je leert gelukkig
van je fouten)
Maar toch...
De hitte,
-heel extreem vandaag
denk 42 graden 
in de schaduw
en vochtig als een sauna-
je onzekere rijstijl nu,
de motor die niet lekker
meer schakelt 
(morgen naar laten kijken),
en de zeer uitdagende route
maken de gedachten 
minder vrolijk
het gemoed 
minder positief.
Niet de topdag
van de vakantie,
zeg maar.

Gelukkig stop je onderweg
aan de fish cave
niet meer dan een parkje
met veel vis
in een grot
en drankjes
wandelen
beestjes fotograferen.
Rust.
Ook int hoofd.

Dan doe je de laatste 
20 km naar Mae Hong Son
en het gaat beter.
En je rijdt een 
toertje door het stadje
en stopt bij Friend's place
uit de Lonely Planet.
Super goedkoop
en vriendelijk.
En  je ontmoet er leuk volk
om de avond mee 
door te brengen.
Twee knappe Italianen
En een cute Aussie.

En je geeft toe:
de dag 
kon slechter eindigen.

Pairadise

En dan plan je een dagje
Lummelen. Niksen.
Hangen.
Een ontbijtje in het dorp
fruit en yoghurt
het wordt een vaste waarde.
Wandelingetje.
Middagdutje.
Zwemmen in hotel
Blue Lagoon.
Een marktje
En een wandeling.
De avond afsluiten
Met weer Thaise bbq.
Dat concept
Neem ik mee naar huis.
Dit is fantastisch!!!

Queen of the road

Dus haal je 's ochtends
je cash op
voor de rest van de reis.
Het is veel,
maar liever wat extra
voor justincasemanagement.

Want, zo is dus al gebleken,
onvoorzienomstandigheden -
ze bestaan.

Dan haal je je bestelde Honda op
een betere dan die van zondag
en je belaadt hem met
rugzakken.
Je trotseert de files
in het gloeiend hete Chiang Mai
(om tien uur tikte de thermometer
al 40 graden aan).
Er zijn fijnere momenten.

Maar eens voorbij Mae Rim,
wordt het rustiger
en de rijwind bracht
wat koelte.

Eens road 1095 op
-de weg naar Pai-
wordt het steeds groener
bochtiger
weldadiger.

Gestopt aan een bordje waterval.
Welja, waarom niet.
Een vreselijk steile weg
gekrakkeleerd en steentjes
brengt je naar de ingang
van natuurpark Doi Suthep.

De motor en rugzak en helm
blijven in het zicht van de bewaker
de dagzak neem je mee.

Je badpak onderaan
maar de bedenking
dat natte kleren
in deze hitte
echt wel welkom zouden zijn
doet je helemaal gekleed
een douche nemen
in de waterval
van tientallen
meters hoog.
Nu ja, douche...
Eerder rugmassage.
Lekker!

Dan smikkel je een dragonfruit
op de rotsen
een Thaise familie komt erbij
je wordt overstelpt met lekkers
en limonade.

Helemaal gevuld
en hartverwarmd
volg je dan een wandelpad
van een kilometer of zo
door een bamboewoud
met bordjes uitleg
onderweg.

Wat is dat mooi!
Wat ruikt dat lekker
(heel fris, citroenig)!
Wat klinken
de krekels
allemaal verschillend
allemaal om ter luidst
en toch zo rustgevend.

En dan weer de weg op.
Eindeloos aaneenrijgen
van bochten,
Mooie ronde S-en
Haarspelden
Steil
En mooi.



Vermoeid en lichtjes
uitgedroogd
stop je in Pai
in een gezellige bar
voor een fris drankje.
De eigenaar bleek Nederlander
en een gezellige babbel later
regelde zijn lieve vrouw
iets verderop
een bungalow in
het Paradijs. Met korting.


Als wederdienst
maar niet met tegenzin
ga je bij die Nederlander
Thais BBQ buffet
nuttigen
in goed gezelschap
en met live Thaise muziek.
En Pai bevalt je prima.

Leermoment

En dan ben je
zo ongelooflijk stom
je portefeuille te verliezen
met daarin bank- en creditcard
(gelukkig niet je paspoort)
dus moet je een extra dagje in
Chiang Mai blijven
om te bellen naar de bank
en Mastercard
om emergency cash te regelen.

Balen in het kwadraat -
maar ooit kan je er mee lachen.
Je weet het zeker.

Om de dag te doden
dan maar een brommertje gehuurd
al verdwaal je meer in en
rond de stad
dan je ergens geraakt.

Wandeling over de dagmarkt
een mengelmoes aan geuren,
kleuren, mensen.
Zoals dat hoort op een markt.
Daarna
-zaligheid der zaligheden-
toch maar een massage
geprobeerd. In't prison.
Doet u maar de full body...
anderhalf uur verwend worden.

De schaamte over die portefeuille
zit alweer in een achterhoekje
van je brein.
Zeker als het nog wordt weggespoeld
met het zoveelste
heerlijke sapje.
Of een Singha op een terrasje.

Dan bellen met Amerika
de cash zou geregeld worden,
morgenvroeg op te halen.

In Julie's nog gezellig
gebabbeld met Nederlanders
die je gisteren had verslagen
met het kersvers aangeleerd
kaartspelletje 'Jannie'.
Ze wilden het niet meer spelen,
het waarom zal altijd
een raadsel blijven ;)

Valley girl, I'm a valley girl

En zo trek je op een ochtend
hoopvol maar met een
klein hartje
naar Mr Mechaniks
want je gaat
een testrit doen,
van een dag.
Als het bevalt,
huur je langer.

Ik was wat benauwd
al veel gehoord
dat bijvoorbeeld het verkeer
licht anarchistisch is.
Maar zodra ik op
de Honda stapte
-een CB400-
en mee het verkeer indook
voelde ik me meteen thuis.

Een rondje langs de berg
en natuurpark Doi Uthep,
de Mae Sa Valley-loop.
100 km puur bochtengenot
en op en neer
en heen en weer!
Een rollercoaster
is maar saai
hiermee vergeleken.
Dus deed ik de loop
nog eens terug ook.

En ja ik was
way overdressed
met mijn motorjasje aan
(winddoorlatend,
wees niet bang)
en mijn handschoenen
en tropenschoenen...
Want iedereen
gaat hier voor
de teenslets
en de korte broek.

Maar als je plots
achter een scherpe bocht
een defecte pickup ziet staan
en je kan net op tijd remmen,

of je moet ineens een
lang stuk off roaden,
stoekerend over steentjes
stevige stukken stijgen,

of over net aangelegd asfalt
glibberend en glad
zodat je pak en je bike
zwartgespetterd worden,

dan ben je toch blij
dat je een van die domme
farang bent
die zich
in een pak proppen.
Wnt het zal een
keertje misgaan...

Hard rij je hier niet,
en onderweg heel
weinig verkeer gezien.
Wel dorpjes.
En honden.
En kippen.
En zo.

En dat anarchistische?
Dat bevalt me wel.
Heel erg zelfs.
Niks moeilijk aan!
Vergeet alleen niet
links te rijden ;)

Oh en de Mae Sae
waterval
met bijhorend woud?
Te mooi voor woorden.
Net als de rest van het
adembenemende landschap.

Nu op zoek
naar een massage.

Van watjes en soepjes en sapjes

En dan doe je een dagje rustig
want er moet geacclimatiseerd
wat watjes
en soepjes
en sapjes
Dat was het
zowatjes.

In een Belgische bar
toevallig tegengekomen
een leuk gesprek met John,
die woont hier al 20 jaar
en de Joeri kwam erbij,
ook 5 jaar hier.
Plaat Aantwaarps, joeng!

Overladen met tips
voor het vervolg van de reis
en een telefoonnummer voor hulp
eindigde mijn eerste aanpasdag.

Luchthavenfilosofie

En dan zie je vrouwen
van andere werelden,
anders van kleur,
anders van gewoonte.
En je kijkt.
En je verwondert.

Maar dan zie je
dat die vrouw
daar onder die burka
haar kind zoogt.
Doodgewoon.
Dromend
met een glimlach.

En ook al begrijp je
die burka niet,
je ziet dat die vrouw
vol verwachting is
over de toekomst.
Net als alle andere vrouwen.
Net zoals jezelf.

En plots besef je weer
dat onder die kleur
en onder die gewoonten
we gewoon
allemaal
hetzelfde zijn.

En je geeft de vrouw
in de burka
je allerwarmste glimlach.
En je krijgt
de allerwarmste
terug.