Bridge over troubled water

En dan word je wakker
in Bangkok
en merkt niets abnormaals
al brandt het verderop
schijnbaar banken,
shopping malls
en buildings.

Maar je moet er
niet zijn.
Je neemt een trein
naar Kanchanaburi
voor de laatste dagen
van de reis.

Uiteraard is ook deze
een uur te laat.
Het went.

Deze keer is het
een derdeklas
boemeltje
dat je vier uur lang
langs eerst stinkende sloppen
dan magnifieke rijstvelden
stuitert, hotst en klotst.
Je ruggengraat
protesteert.
Thaise meiden giechelen
en je gibbert vrolijk
met hen mee.

En je neemt je intrek
in een mooi guesthouse
iets duurder
maar ook iets luxer
het budget laat het toe.

Maar je duikt meteen
het bed in
want al dat
treintaxituktukbussen
is zwaar vermoeiend.

En je bedenkt
dat je al drie dagen
bijna niets gegeten hebt
bananenchips
fruit en water.
Meer liet je maag niet toe
want uitgerekend hier
slaat je reflux weer toe
met volle kracht.
Eten smaakt niet
geur maakt je misselijk
pepers branden.
Dus eet je amper.
Je lijn vaart wel ;)

Dus je dwingt je
nu echt te eten
je bent te zwak
en aan de overkant
eet je overheerlijke samosa
en drinkt kokossap
en de energie stroomt terug.

Je wandelt naar de brug.
Ja die van de Kwai.
De rivier.
En je laat een traan
het ontroert enorm.

Het warmuseum
daarentegen
werkt
op je lachspieren.

Op de terugweg
zie je een motorbike
die je even bewondert
hij hoort bij een Ier
en je wordt uitgenodigd
aan tafel bij het hele
Britse eiland.

Er waren eens een Schot
een Ier en een Engelsman...
en tussen het grollen
en grappen door
krijg je tips
voor omgevingverkenning.

En je kruipt weer
vroeg in bed.
Krachten moeten worden
verzameld.