The eye of the tiger

En dan huur je
een roze scooter
en duikt het landschap in
op weg naar het noorden.

Tenminste,
als je de weg vindt.
Vanzelfspekend is dat niet.
Zeker niet
als je hem vraagt.

Maar dan zit je
op goeie weg
en volgetankt
pruttel je
anderhalf uur
naar Hell's Fire pass
en het museum.

En je slikt
want je weet dat hier
tienduizenden mensen
soldaten en Thai
in onwaarschijnlijke
omstandigheden
een Japanse spoorweg
bouwen moesten.

En je neemt een kijkje
tot bij het begin van de
wandeling langs de spoorweg
maar zelfs dat stukje
is zwaar
de hitte plakt
en je huid ziet knalrood
de eerste zonnebrand
is een feit.

En omdat er naast je
geen Japanse
bullebak staat
besluit je de gedenking
in je hoofd
voort te zetten.
En je kruipt weer
op je roze scooter.
Verwend rotkind.

Volgende stop is
Tiger Temple.
Een klooster
dat voor verloren
dieren zorgt
vooral tijgers dan.

En je wordt schreeuwend
onthaald
naar hier
naar daar
je moet alleen
en mag niks
en alles extra
kost tijgerklauwen
vol geld.

En ze grijpen
nors je hand
en duwen die
op een tijgerflank
Smile! Photo!
En je geeft toe
zo'n megakat
Het heeft wel iets.

En iets verderop
spelen kleintjes
-al is klein niet
het correcte woord-
en je geraakt
vertederd
en ook al mag het niet echt
je krauwt er eentje
achter zijn oren
en die vindt het lekker
dus poes en oppas
knijpen een oogje toe.

En op weg naar de uitgang
sta je even stil
voor een foto
en je voelt iets kriebelen
aan je teen
een piepklein everjong
vindt die wel lekker
zo te zien.

En zijn broertje
komt erbij
en het grut legt zich
voor een uitgebreide
aaipartij.
Hoe zou je zelf zijn.

En weer in het hotel
praat je met mensen
die in Bangkok wonen
in het getroffen
district.
Ze zijn gevlucht
van het lawaai,
de schoten
en de avondklok.
En je beseft weer
dat het in dat kleine
domme landje
aan de noordzee
nog lang
zo slecht niet is.