A hot spot

En dan wandel je
in de ochtend 
nog wat rond
en je repareert de bike
en vertrekt naar 
Mae Sariang.

Je merkt direct
verschil.
De wegen 
minder steil
de bochten
minder scherp
veel relaxter rijden
en je geraakt 
sneller vooruit.

Maar het wordt 
alsmaar heter
en de lucht 
alsmaar droger.

En dan stop je
in een mooi restaurant
en je twijfelt tussen
soep en fruit
maar ze begrijpen 
je niet
dus krijg je 
allebei.
Wel goed, 
want energie
slijt snel
onderweg.

En dan arriveert er 
een sympathieke
jonge Londenaar 
en je eet samen
en je vervolgt 
samen de weg. 
Hij in short en t-shirt
jij weer vol in pak.

En ergens ben je blij
(want heet heb je het toch)
dat je beschermd bent
tegen de stekende zon
de verschroeiende wind
die zelfs door 
je broek brandt
zodat je nu en dan
een fles water 
over je benen kapt
al is dat ietsje later
alweer droog
en weer gloeiend.

En je verzorgt je reisgezel
nadat zijn scooter viel,
het vel van zijn been 
meeschrapend.

En je arriveert in 
Mae Sariang
en het lijkt 
minder vriendelijk
minder hartelijk.
De mensen 
iets wantrouwiger.

Maar dan stop je 
in North West
en neemt een kamer 
met airco
en bekomt in de 
supergezellige lobby
met een Singha 
-uiteraard- 
in het fijne gezelschap
van de Londenaar.
Weer interessant volk.

En omdat het 
de volgende dag
heter is 
dan heet
beperk je de actie
tot 2 wandelingen
eentje vroeg 
en eentje laat
en voor de rest
hang je in de lobby
en wast je kleren
want ze stinken 
als nooit voorheen.

In Mae Sariang leven
veel verschillende volken.
De sfeer is er anders
de glimlach milder
wantrouwiger
de eerste momenten
toch.
Daarna is men
net zo hartelijk 
als overal.